μιραμπιλίτης

ο

(ορυκτ.) πολύ διαδεδομένο ένυδρο ορυκτό τού νατρίου το οποίο σχηματίζει επανθίσματα και επιπάγους ιδίως σε άνυδρες περιοχές.

[ΕΤΥΜΟΛ. Μεταφορά στην ελλ. ξεν. όρου, πρβλ. αγγλ. mirabilite (< γερμ. Μirabilit < mirabilis) + κατάλ. -ite].